اختلال ساختگی (سندرم مونشهازن)

آیا تابه‌حال برایتان پیش آمده است که به‌هنگام بیماری یا ناخوشی یکی از عزیزان یا دوستانتان شک کنید که او سالم است و فقط خودش را به بیماری زده است؟ در این صورت، احتمالا با اختلال ساختگی سروکار داشته‌اید. می‌دانید اختلال ساختگی چیست و چه انگیزه‌ها و عواملی باعث می‌شوند فرد دچار اختلال ساختگی شود؟ اگر علت بیمارنمایی گاه‌وبیگاه برخی افراد برای شما هم سؤال‌برانگیز است، حتما تا انتهای این مقاله از گروه ?????? ????? با ما همراه باشید.

 

 

اختلال ساختگی که سندرم مونشهازن (Munchausen syndrome) هم نامیده می‌شود، وضعیتی روانی است که به‌سبب آن فرد عمدا علائم جعلی بیماری جسمی یا روانی را بروز می‌دهد. فرد دچار این سندرم هدف خاصی مثل قرض‌گرفتن پول یا مرخصی‌گرفتن ندارد و بدون دلیلی مشخص نقش بیمار را بازی می‌کند.

 

فرد ممکن است با دروغ‌گفتن، تغییر نتیجه آزمایش‌ها یا حتی آسیب‌زدن به خود تظاهر به بیماری کند. این افراد احتمالا سابقه پزشکی بلندبالا اما متناقضی دارند یا پس از بهبود، خیلی پیش‌بینی‌نشده و برخلاف انتظار دچار عود بیماری می‌شوند. اطلاعات گسترده درباره بیماری‌ها و اصطلاحات پزشکی، زخم‌های فراوان مربوط به جراحی‌های پزشکی و امتناع از انجام ارزیابی‌های روان‌شناختی از دیگر علائم افراد مبتلا به این اختلال‌اند.

 

این اختلال نه‌تنها ممکن است اطرافیان را فریب دهد، بلکه گاهی بار سنگینی بر سیستم مراقبت‌های بهداشتی تحمیل می‌کند. اختلالات ساختگی در موارد حاد نوعی بیماری و اختلال روانی محسوب می‌شود. این بیماری گاهی با مشکلات عاطفی شدید و احتمال آسیب بیمار به خود همراه می‌شود. افراد مبتلا به اختلال ساختگی مزمن ممکن است در موارد جدی‌تر در معرض خطر سوءمصرف مواد یا حتی اقدام به خودکشی باشند.

تشخیص برخی مشکلات مانند اختلال ساختگی برای باتجربه‌ترین متخصصان هم دشوار است و تأیید وجود این اختلال نیازمند بررسی‌های متعدد است.

 

 

• صدمه به خود برای حفظ نقش بیمار

• گزارش علائم مغایر با نتایج آزمایش‌ها یا معاینات پزشکی

• سابقه مراجعه متعدد به بیمارستان

• بی‌تمایلی به انجام ارزیابی‌های روان‌پزشکی

• بی‌تأثیربودن درمان‌ها

• بی‌تمایلی به ارائه سوابق پزشکی

 

 

 

 

به‌گفته سازمان خدمات ملی بهداشت انگلستان (NHS)، علت اصلی و دقیق اختلالات ساختگی هنوز نامشخص است. بااین‌حال محققان بر این باورند که عوامل فیزیکی و روانی هر دو در بروز این اختلال نقش دارند. طبق برخی از نظریه‌ها، سابقه سوءاستفاده، آسیب یا بی‌توجهی در کودکی یا سابقه بیماری‌های مکرر در خود یا اعضای خانواده ممکن است از عوامل ایجاد این اختلال باشند.

 

همچنین مواردی همچون نادیده‌گرفته‌شدن توسط والدین یا ازدست‌دادن عزیزان در کودکی ممکن است به بروز این اختلال در بزرگ‌سالی دامن بزنند. برخی دیگر از اختلالات شخصیتی مانند اختلال شخصیت ضداجتماعی، اختلال شخصیت مرزی و اختلال شخصیت خودشیفته نیز ممکن است منجر به بروز اختلال ساختگی شوند. علاوه‌بر این، ارتباطی جالب‌توجه بین بروز این اختلال و مشکلات افسردگی پیدا شده است.

جالب است بدانید احتمال بروز این اختلال در افرادی که در محیط‌های مراقبت‌های بهداشتی کار کرده‌اند، بیشتر است و میانگین سن شروع علائم ۳۴سالگی تخمین زده می‌شود.

 

 

 

این نوع اختلال با جعل علائم روانی و فیزیکی بیماری همراه است. مثلا ممکن است فرد رفتار بیمارهای مبتلا به اسکیزوفرنی را تقلید کند؛ گیج به نظر برسد، حرف‌های بی‌معنی بزند و توهم‌های دیداری و شنیداری گزارش کند.

 

مبتلایان به این اختلال علائم بیماری را در افرادی جعل می‌کنند که تحت مراقبت آنها هستند. مثلا ممکن است فرد برای جلب‌توجه عمدا به فرزندان خود، سالمندان، افراد ناتوان یا حیوانات خانگی تحت مراقبت خود آسیب بزند. در این حالت، باید اختلال ساختگی فردِ آسیب‌زننده تشخیص داده شود.

 

 

با توجه به رفتارهای فریبنده مبتلایان به این اختلال، تشخیص اختلال ساختگی دشوار است. پزشکان همچنین باید احتمال هرگونه بیماری جسمی و روانی دیگر را رد کنند. برای این کار، اغلب از انواع آزمایش‌ها و روش‌های تشخیصی مانند تست‌های آزمایشگاهی، تصویربرداری و معاینات پزشکی استفاده می‌شود. اگر ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی علتی جسمانی برای علائم پیدا نکند، شاید به اختلال ساختگی شک کند.

 

 

هیچ عامل پیش‌بینی‌کننده قابل‌توجه یا علامت هشدار اولیه‌ای برای بروز اختلالات ساختگی وجود ندارد. بنابراین به‌جای تمرکز بر پیشگیری، بهتر است روی جلوگیری از بدترشدن رفتار مبتلایان به این اختلال تمرکز شود.

گفتنی است بدترشدن رفتار ممکن است در قالب افزایش دفعات آسیب به خود یا مراجعه به بیمارستان بروز پیدا کند. همچنین ادعای بیشتر مبنی بر بیماری ممکن است نشانه‌ای از عود علائم اختلال ساختگی باشد و در برخی موارد، افراد به مداخلات روان‌پزشکی و پزشکی احتیاج دارند.

 

 

تفاوت اختلال ساختگی و تمارض را باید در انگیزه این دو عمل جست‌وجو کنیم. به عبارت دیگر، دلایلی که باعث می‌شوند فرد به بیماری تظاهر کند در اختلال ساختگی و تمارض فرق دارند.

افراد دچار اختلالات ساختگی عموما بدون هیچ منفعت ظاهری و بیرونی‌ای، مثل مرخصی‌گرفتن، خود را بیمار جلوه می‌دهند. به نظر می‌رسد انگیزه آنها بیشتر مربوط به دستاوردهای درونی و احساسی مانند میل به دریافت توجه و همدردی باشد. در مقابل افرادی که تمارض می‌کنند، اغلب برای هدف خاصی مانند نرفتن به مدرسه یا محل کار خود را به بیماری می‌زنند یا در بیان علائم بیماری خود اغراق می‌کنند.

 

 

 

 

• گزارش علائم شدید بدون همخوانی با نتایج آزمایش‌های پزشکی

• تغییر نتیجه آزمایش‌های تشخیصی با اقداماتی مانند آلوده‌کردن نمونه ادرار یا دستکاری زخم برای جلوگیری از بهبودی

• ناامیدی فرد به‌هنگام تشخیص نداشتن بیماری جدی

• مخفی‌ نگه‌داشتن نتایج پزشکی از دوستان و خانواده

 

 

• گزارش علائمی که ممکن است از بازگشت فرد به مدرسه یا محل کار جلوگیری کنند اما در طول اوقات فراغت «ناپدید» می‌شوند

• فعالیت فیزیکی بیشتر هنگام دوربودن از مدرسه یا محل کار

• علائمی که پس از تحقق هدف ناپدید می‌شوند

• ناراحت‌نشدن پس از تشخیص نداشتن بیماری با آزمایش یا معاینه